Na egzaminie maturalnym ze ściąg korzystali prezydent Bronisław Komorowski, a także profesorowie Jan Miodek oraz Stefan Niesiołowski Ściągi mieli nawet uczniowie na egzaminach podczas okupacji. Pytania spuszczało się na sznurku kanałem, którym szły rury, tą samą drogą wracały odpowiedzi. Ruch na trasie pokój egzaminacyjny-ubikacja był bardzo duży Dziś maturzyści mają do dyspozycji supernowoczesny sprzęt: zegarki z dostępem do internetu, miniaturowe kamerki i słuchawki, przez które można przesyłać obraz kartki egzaminacyjnej Do ściągania na maturze przyznaje się niewielu Polaków. Większość korzystała ze ściąg na maturze z matematyki Ściągali sławni Polacy Były prezydent Polski Bronisław Komorowski na antenie RMF24 tak wspominał o swoim egzaminie maturalnym z matematyki: "Poszła mi bardzo dobrze dzięki, że tak powiem, solidarnej współpracy z kolegami i koleżankami. Ale także, nie ukrywam, pomogli nauczyciele. No i zdałem tę matematykę". Kłopoty z tym przedmiotem na maturze miał także poseł Stefan Niesiołowski. Portalowi opowiadał kiedyś: "Ściągałem logarytmy na matematyce. Sławek Heller, dzisiaj wielki profesor w Kanadzie, mi je dyktował. Ja nie rozumiałem tych kolumn cyfr". Niesiołowski później skończył Uniwersytet Łódzki, jest profesorem biologii. Z kolei znany językoznawca profesor Jan Miodek, przyznał się portalowi "Męczyłem się strasznie nad zadaniem ze stereometrii. Na szczęście nie zabrakło pomocy koleżeńskiej i udało mi się w końcu to zadanie rozwiązać". A satyryk Jerzy Skoczylas z kabaretu Elita wspominał: "Ściągi robiło się na karteczkach złożonych w harmonijkę i wkładało się je na przykład do kanapek". Konspiracyjne sposoby Matury pojawiły w Europie w XIX wieku. Najpierw w Prusach, gdzie egzamin dojrzałości w podobnym do dzisiejszego kształcie zorganizowano w 1812 roku. Egzaminy te były konsekwencją Rewolucji Francuskiej z 1789 roku, gdyż jednym z jej haseł był powszechny i bezpłatny dostęp do nauki. Zmiany w oświacie kontynuował Napoleon Bonaparte, a francuskie reformy z czasem rozprzestrzeniły się we wszystkich krajach starego kontynentu. Na terenach Polski pod zaborami egzamin dojrzałości został wprowadzony w latach dwudziestych XIX wieku. O ściąganiu w ówczesnych czasach niewiele wiadomo, ale znamy treść zadań z matematyki z 1830 roku w Liceum św. Anny w Krakowie (dziś I LO im. B. Nowodworskiego). Ówcześni uczniowie musieli na przykład rozwiązać zadanie: "Przed ilu laty kapitał, złożony na 5,5 proc. skład. (procentu składanego), miał trzecią część teraźniejszej wartości?" XX wiek przyniósł już wspomnienia o ściąganiu. Historyk sztuki, profesor Tadeusz Chrzanowski opowiadał krakowskiemu dziennikarzowi Piotrowi Legutce o tajnej maturze w czasie II Wojny Światowej: "System ściągania godny był konspiracji. Z pomagającymi nam fachowcami kontaktowaliśmy się przez ustęp. Pytania spuszczało się na sznurku kanałem, którym szły rury; tą samą drogą wracały odpowiedzi. Ruch na trasie pokój egzaminacyjny-ubikacja był bardzo duży". "Maturus" znaczy "dojrzały" Przedwojenna matura była synonimem zdania trudnego egzaminu dojrzałości. W tamtych czasach, w powszechnym mniemaniu, maturzysta stawał się solidnie wykształconym inteligentem. Współcześnie egzamin maturalny stał się raczej jedynie przepustką do dalszej nauki na studiach i z osiągnięciem intelektualnej dojrzałości ma niewiele wspólnego. Aby pomyślnie zdać maturę, do niedawna 18-latkowie imali się rozmaitych sposobów wspomagających pomyślne zdanie egzaminu. Po pierwsze, z pomocą spieszyli rodzice, którzy organizowali się w grupy odpowiedzialne za zrobienie i dostarczenie kanapek na salę egzaminacyjną. W nich ukrywali rozwiązania zadań z matematyki. Dla humanistów rozpracowywali je ukryci w różnych miejscach "ścisłowcy". - Treść zadań maturalnych z matematyki spisałam na przygotowanej wcześniej małej karteczce – wspomina Marzena Stefanowska, rocznik 1965. – Wyszłam do toalety i w pudełku od zapałek treść zadań wyrzuciłam przez okno. Tam stał mój chłopak i jego koledzy z politechniki, którzy szybko je rozwiązali. Gotowe zadania wróciły do mnie w bułce z szynką. Skorzystałam z nich nie tylko ja, ale również inni. Szczerze mówiąc, wiele osób z mojej szkoły było matematycznymi tumanami. Nauczyciel też człowiek Zapewne naszym czytelnikom także zdarzały się sytuacje, w których nauczyciele litościwie przymykali oko na krążące po sali ściągi. Udawali, że nie słyszą dramatycznych szeptów i podpowiedzi. Zasłaniali się gazetami sprawiając wrażenie głęboko zaczytanych. Takie historie opisał w "belferblogu" nauczyciel Dariusz Chętkowski: "Nauczyciel miał zwyczaj podchodzić na maturze do swojego pupila, aby sprawdzić, jak mu idzie. Taki uczeń dostawał od uczynnego belfra cenną podpowiedź. Potem pupil miał koleżeński obowiązek przekazać właściwe rozwiązania dalej. Na matematyce sprawa była naprawdę prosta. Rozwiązania krążyły po całej sali, a komisja udawała, że nie widzi, jak ludzie ściągają. Jeśli chodzi o polonistów, to ci brali prace do domu. Cała szkoła plotkowała, że nauczyciele zapraszają wybrańców do siebie, aby własnoręcznie poprawili swoje błędy". Chętkowski wspomina też, że gdy był studentem polonistyki, dni matur były finansowymi żniwami: "Rano grupkę studentów polonistyki wpuszczał nauczyciel do szkoły, zamykał w specjalnej sali i kazał czekać, aż przyniesie tematy. Potem kilkanaście minut po godzinie zero mieliśmy tematy i zaczynaliśmy pisać. Każdy student pisał na jeden temat, a nauczyciel powielał materiał i dostarczał na salę. Byłem w tym naprawdę dobry, więc co roku miałem robotę". Ściąganie na James'a Bonda Z popularnych niegdyś schowków dla ściągawek: kieszeni, rajstop, krawatów, dziś pewnie korzysta już niewielu maturzystów. Czasy, kiedy mini karteczki z wzorami matematycznymi ukrywano w dredach lub specjalnych długopisach, też pewnie bezpowrotnie minęły. Jeszcze do niedawna najpowszechniejszym narzędziem służącym do ściągania był umiejętnie ukryty telefon komórkowy z dostępem do internetu. Odkąd jednak telefonów komórkowych nie można wnosić na salę egzaminacyjną, popularne stały się elektroniczne gadżety, jak choćby smartwatch'e, czyli zegarki z dostępem do sieci. Ale rajem dla chcącym sobie pomóc maturzystów są sklepy detektywistyczne. Tam mogą zaopatrzyć się w miniaturowy, bezprzewodowy sprzęt, który umożliwia komunikowanie się z osobami z zewnątrz. Do tego służą okulary z wbudowaną kamerką przesyłające obraz "pomocnikom", na którym widać treść zadań oraz pytań maturalnych. A mikroskopijna słuchawka pozwala na bieżąco wpisywać właściwe odpowiedzi na arkusz egzaminacyjny. Wszystkim tegorocznym maturzystom – bez względu na to, czy napiszą maturę samodzielnie czy też z delikatną pomocą innych - życzymy połamania piór i pomyślnego zaliczenia egzaminów!