p-* rosztegomerusza, tojestniebezpie-czne-Tommspodbiwgórdo profe-sora. Stankówzniedowierzaniemprzyjrzasi szarejskacewyrastajcejzgbczastejrdzawej
Gatunek science fiction jak mało który w kinematografii ma za zadanie pobudzać wyobraźnię. Z reguły opowiada o czymś, co w sensie racjonalnym i praktycznym jeszcze w rzeczywistości nie istnieje, ale skoro zostało już pomyślane, to z czasem w jakimś stopniu się spełnia, co zresztą możemy zaobserwować w dzisiejszych czasach, gdy oglądamy kilkudziesięcioletnie filmy fantastyczne. Pod tym względem produkcje science fiction dają sporo do myślenia. Aktywizują naszą przywykłą do faktów wyobraźnię w taki sposób jak kiedyś, gdy jeszcze byliśmy wieszającymi się na trzepakach szkrabami. Poza tym produkcje sci-fi stawiają wiele trudnych pytań, na które rodzaj ludzki powinien sobie wreszcie jasno odpowiedzieć, nim bezmyślnie rzuci się w szpony bezdusznej poniżej tytuły próbują zachęcić nas do namysłu nad problemami bardzo podstawowymi dla naszej cywilizacji. Nim pójdziemy dalej, a zwłaszcza tak daleko jak w kilku wspomnianych przeze mnie produkcjach, uświadommy sobie, kim jesteśmy, jakie jest nasze miejsce w otoczeniu i jak powinniśmy je traktować. Poznajmy do końca naszą biologię bez przesłaniania jej ideologiami, a dopiero potem, gdy będziemy już na to gotowi, spróbujmy zająć miejsce Boga i stworzyć sami siebie z niczego. To naturalna konsekwencja rozwoju cywilizacji oraz etap postępu – autokreacja. Bo kino science fiction, opowiadając nam o obcych, robotach i innych wymiarach, tak naprawdę przygotowuje nas na ten dzień, kiedy na tyle będziemy dojrzali (a dopiero w drugiej kolejności zaawansowani technicznie), że uniesiemy ciężar takiej transhumanistycznej biotwórczości. Na razie droga przed człowiekiem jeszcze długa, co w pouczający sposób prezentują omówione niżej filmy. Pomyślmy, zanim je bezrefleksyjnie skrytykujemy, pisząc górnolotne komentarze, że „obrażają czyjąś inteligencję”.Anihilacja (2018), reż. Alex GarlandPodobne wpisyPamiętam, że z rok temu napisałem, że jest to najlepszy film science fiction, jaki do tej pory pojawił się na platformie Netflix. Dzisiaj także podtrzymuję to zdanie. Z jednej strony dobrze to świadczy o Anihilacji, z drugiej niezbyt dobrze o Netflixie. Są jednak ważniejsze kwestie, wymagające przemyślenia, do czego film Garlanda niezmiernie ciekawie namawia. Po pierwsze: jak dobry potrafi być film fantastyczny, w którym główne postaci grają kobiety? Tak dobry, że kobiety postrzegane są jak męskie postaci. Wiem, jak to brzmi – dość mizoginicznie, ale sytuacja z nieobecnością kobiet albo „używaniem” ich jako narzędzi przez bohaterów SF doprowadzona została do tego, że osiągnięcie męskiego poziomu staje się teraz sukcesem. Problem tkwi zarówno w nazewnictwie, jak i w kulturze gloryfikującej męskość jako cnotę. Niemniej w przypadku Anihilacji kobiece postaci zostały tak skrojone i zagrane, że nie sposób zarzucić im owej kulturowej i jednocześnie słabszej oraz głupiej kobiecości. A jeszcze inaczej – męska część widowni z powodzeniem może się z nimi utożsamić, są takie „MĘSKIE”. Jest nad czym myśleć. Po drugie zaś Anihilacja ma bardzo enigmatyczne zakończenie. W porównaniu z resztą filmu jest ono najsłabszym elementem produkcji. Zachęca jednak do myślenia, a właściwie wymyślenia go na nowo, żeby cała reszta scenariusza obroniła świetnie skonstruowany suspens, charakterne postaci, zwroty akcji i wszechobecną (1982), reż. Steven SpielbergTa ludzka buńczuczność w postrzeganiu innych inteligentnych gatunków pochodzących z kosmosu zapewne bierze się w filmach stąd, że Homo sapiens uważają się za centrum wszechświata. Pod tym względem wciąż w naszej kulturze obowiązuje geocentryzm zasilany, wzmacniany i uzupełniany kapitalistycznym przeświadczeniem, że najwłaściwsze do pokazywania w kinie jest wszystko to, co się sprzeda i przyniesie zysk. nie różni się pod tym względem od całej masy filmów science fiction, które odniosły komercyjny sukces. Spielberg jednak jako doskonały rzemieślnik w dziedzinie reżyserii przekazał w filmie coś więcej niż sprzedajność. Tak, jest to możliwe do pogodzenia z chęcią zysku i pożądaniem sławy. namawia nas do ogólnej refleksji nad innością jako taką. Miarą tolerancji jest właśnie stosunek do innych gatunków, a wzniesienie się z obcym aż do tarczy Księżyca jest ukazaniem symbolicznego poziomu, do którego ludzkość wciąż nie jest w stanie doskoczyć przez swoje stereotypy i małostkowe Przymierze (2017), reż. Ridley ScottMimo licznych wad Obcy: Przymierze okazał się bardziej spójnym sequelem Prometeusza niż on sam pierwszej części Obcego. Więcej doświadczyliśmy mrocznego klimatu znanego z typowo slasherowych horrorów. Częściej również pojawiał się sam Ksenomorf. Może niekiedy Scott zbyt moralizował oraz stosował nazbyt czytelne metafory oraz odniesienia do starożytnej mitologii (Uranos, Tytani itp.), niemniej było nad czym myśleć i co rozszyfrowywać. Z pierwszą częścią sagi łączy również Przymierze wykorzystanie konotacji erotyczno-religijnych. Scott powrócił do pobudzania widza niejako podprogowo, katalizowania jego lęków seksualnych wykarmionych na mieszczańskiej kulturze i religii. Można wysnuć taki wniosek na podstawie zachowania się zarówno Obcego, jak i jego stwórcy (tak wyszydzana scena, kiedy David i Walter grają na flecie).David przebywa długą drogę do zrozumienia, że ma prawo mienić się bogiem, skoro potrafił zgładzić całą planetę, na której finalnie osiadł. Szczytem jego boskości jest moment, kiedy wykorzystuje ciało doktor Elizabeth Shaw (Noomi Rapace) jako protokrólewski inkubator do stworzenia istoty o wiele doskonalszej niż Shaw. Robi to bez jej zgody w imię patriarchalnie rozumianego dążenia do ideologicznej kreacji coraz doskonalszych istot. Szerzej koncepcję postępowania Davida opisałem w zestawieniu 5 najlepszych ról Noomi Rapace, na końcu tekstu. David postępuje tak, ponieważ może. Leży to w zakresie jego naturalnej dynamiki działania, więc czy jest naprawdę złe? Z jakiej dominującej w obecnych czasach religii znamy ten sposób kreacji bogów? Do sposobu narodzenia jakiego obecnie czczonego boga Scott się odnosi?
K ontaktnastpikwadranspopó- nocy.Odrazuotrzewiazesnu. Informacjabyaprosta:siedem- nastuznichodczuoemisjbiologiczn, wiadczcoagresywnychzamiarach nadawcy Pewnego popołudnia postanowiłem stworzyć robota moich marzeń. Bardzo się z tego ucieszyłem, iż od pewnego czasu nie udawało mi się zupełnie nic. Otóż nazywam się Jerzy, tak to ja Jerzy Niejerzy. Już same moje nazwisko daje dużo do myślenia, ale cóż tam, każdy jest taki jaki się urodził, i nazwisko nie zmienia go w innego człowieka. Również moja praca jest niezbyt skomplikowana. Znajduje się w niezbyt dużym pokoju, w którym jest łóżko, krzesło i malutki dywanik położony na podłodze. Tak jestem naukowcem. Dawno nic mi się nie udawało. Aż tu nagle do mojego pokoiku przyleciał maleńki ptaszek. Sam zbytnio nie znam się na gatunkach ptaków, więc nie wiem do końca czy to wróbelek, czy sroka. Był maleńki, brzuszek jego był żółciutki jak skórka od banana, a jego dziobek przypominał zakrzywionego, przerośniętego paznokcia mojej teściowej. Ptaszek wleciał do pokoju, przez szparkę od wentylacji, sam niezbyt rozumiem jak mógł się tam zmieścić, ale najwidoczniej musiał jakoś to zrobić, bo siadł na brzegu krzesła, szybciutko otrzepał się z nadmiaru kurzu, spowodowanego wcześniej wspomnianą wentylacją. I zaczął coś świergotać. Na początku bardzo go nie rozumiałem, ale po pewnej chwili, wyciąwszy mój identyfikator do rozmowy z ptaszkami, zacząłem rozumieć każde jego słowo. Jego glos przypominał zepsutą wentylacje w okapie, więc byłam troszkę przerażony, zaistniałą sytuacją. Rzekł on do mnie:• Jerzyku, Jerzyku cóż z Ciebie za wynalazca, skoro jeszcze nic nie wynalazłeś. Siedzisz w tym pokoju cały dzień i patrzysz, patrzysz i patrzysz…Troszkę mnie to zdenerwowało. Skąd ten ptak znał moje imię i wiedział co robię. Postanowiłem dowiedzieć się więcej.• A ty ptaku skąd wiesz takie rzeczy. I czemu tak się do mnie odnosisz?• Chce Ci tylko pomóc. Otóż każdego dnia patrzę na Ciebie. Zobacz, w tej kratce od wentylacji jest moje gniazdo, a w nim moja rodzina. Nie mamy tam niezbyt dobrze, ale rodzina jest najważniejsza. • Yhym. Więc jak chcesz mi pomóc ? I co chcesz w zamian ?• Ja dam Ci pomysł na wynalezienie zwykłego, nieprzewidywalnego robota a ty w zamian posprzątasz wentylacje i codziennie rano będziesz przynosił śniadanko dla mojej rodzinki. Bez zastanowienia zgodziłem się na ten układ. W sumie nigdy nic nie skonstruowałem, a taki robot mógłby być dobrym pomysłem. Ptaszek da mi pomysł, a ja przecież nie będę musiał robić tych śniadań, ani posprzątać tej kratki jak już będę miał tego robota. Więc powiedziałem do ptaszka, odważnym i zdecydowanym głosem:• Zgadzam się !! Ptaszek kazał przygotować mi kartkę papieru i ołówek. Swoim zakrzywionym dziubkiem, złapał szybciutko za ołóweczek i narysował na kartce robota. Trochę się zdziwiłem. Otóż jego rysunek wcale nie przypominał robota. Jego głowa była garczkiem, gdzie dwa uszka w garczku były jego uszami. Nos miał zrobiony z pietruszki, a oczy z guzików. Jego tułów był z patelni, gdzie szyja była rączką od owej patelni. Ręce miał z trzepaczek do ubijania piany, a jego nogi były długimi wykałaczkami. Niezbyt zrozumiałem jego budowę i ową funkcjonalność , ale i tak nie wymyślił bym nic lepszego, więc nie narzucałem swoich pomysłów ptaszkowi i zgodziłem się z nim. Ptaszek dodał:• Mam jeszcze jeden malutki warunek: Musi on mieć uczucia.• Jakie znów uczucia?• Miłość, przyjaźń, żal, smutek, tęsknota….• Ale jak to ? Robot i uczucia? Bredzisz ptaku !.• No tak, to będzie taki robot, że co mu oferujesz w zamian to do Ciebie wróci.• Niezbyt rozumiem…• Już Ci tłumacze.. Jeśli dasz mu miłość to będziesz miał miłość, jeśli smutek to będziesz smutny i tak dalej Jerzy…• Yhym. Czyli wszystko zależy już teraz ode mnie.• Zgadza się. Przemyśl to dobrze i rano wrócimy do tej rozmowy, gdy spełnisz swoje warunki, bo moja żona już czeka z obiadem, pełnych glist i błota. • Niech Ci będzie. Rano porozmawiamy dalej. Ptaszek tak jak powiedział, odleciał do swojej kratki wentylacyjnej a ja zanurzyłem się w myślach o robocie. Nie mogłem zbytnio zrozumieć sensu uczuć, ale pomyślałem, że to mogło by być fajne doświadczenie dla mnie jak i mojej rodziny. A no tak, ale ze mnie głuptas, ten ptak mi przeszkodził i zapomniałem o swojej rodzinie. Otóż mam żonę Matyldę, dobrą kobietę, chodź czasem wydaje mi się, że już mnie nie kocha. W sumie chyba mi się nie wydaje. Ona mnie serio nie kocha ! Sam siebie nie kocham ! A tam kończę z tym smutkiem. Mam przecież syna Tadka, ma on 18 lat i zbytnio nie chwali się swoim ojcem. W sumie też mnie nie kocha. Jak można mnie kochać, całe dnie spędzam w tym pokoju na patrzeniu się, sam nie wiem na co. Ale teraz skonstruuje robota, i oni mnie pokochają!!. Taka myśl przyszła mi, przez głowę, chodź sam nie wiem jak to będzie. A no zapomniał bym mam jeszcze matkę, znaczy teściową Kleopatrę, same jej imię daje dużo do myślenia. Tu nawet nie będę oszukiwał, ona mówi wprost że mnie nie kocha, aż wręcz mnie nienawidzi. Ptaszek to jednak ma dobre życie, kochającą rodzinę, żona robi mu obiad, robaki bo robaki, ale zawsze to obiad. Ja nawet nie wiem czy je się u mnie obiad. Jeszcze trochę myślałem i patrzyłem się, sam nie wiem na co, ale postanowiłem wyjść z tego pokoju i zobaczyć co robi moja rodzina. W końcu jeśli robot musi mieć uczucia, bo taki jest warunek ptaszka , ja też musze je mieć. Więc wstałem, poprawiłem szelki, i z radosnym uśmiechem wyszedłem z pokoju. Nie wiedziałem zbytnio gdzie się udać, otóż nasze mieszkanie nie było za wielki. Mały mój pokoik, jeszcze jeden, jeszcze jeden, i jeszcze jeden, kuchnia, łazienka i korytarz. Udałem się więc do kuchni, iż liczyłem na jakiś obiad. Niestety nikogo tam nie było. Zrobiło mi się strasznie smutno, więc już wychodząc zauważyłem lewym kącikiem oka kartkę przyczepioną do lodówki. Zerwałem ją mimochodem i odczytałem: Ciągle siedzisz w tym pokoju, jesteś bezużyteczny, ja z Edkiem i moją najukochańszą mamusią pojechaliśmy w Góry. Wrócimy niebawem. Podpisane: Twoja już niedługo była żona. Po przeczytaniu żałuje, że zauważyłem tą kartkę. Ale cóż spodziewałem się, że tak się to skończy. Miałem dwa wyjścia, albo zaszyć się w pokoju na zawsze i patrzeć, albo skonstruować robota i pokazać mojej rodzinie, że nie jestem taki bezużyteczny, jak sobie myślą. Więc postanowiłem nie czekać do rana na ptaszka, a samemu zacząć go tworzyć. Z szafki wyjąłem wielki garczek na głowę, patelnie na tułów, trzepaczki na ręce i wykałaczki na nogi. Położyłem to wszystko na podłodze, i próbowałem ułożyć go w całość, jednak garczek nie chciał trzymać się patelni, a patelnia trzepaczek, nogi też chodziły jak chciały. Pomyślałem, że ptak wymyślił jakiegoś robota, żeby tylko dawać mu te śniadania i posprzątać, a tak naprawdę nie można go stworzyć. Położyłem się więc na dywanie, długo nad tym myślałem i doszedłem do wniosku, że ptaszek to niezły agent, oszukał mnie, a ja głupi miałem robić mu śniadanie. Nie zrobię mu tego śniadania, tak postanowiłem. Odwróciłem głowę na bok i usnąłem. II rozdział. O jej tak długo spałem , już dwunasta. W sumie się sobie nie dziwie wczorajszy dzień, był straszny. Jakiś ptak, list od żony, która, już uważa się moją byłą żoną, i jakiś pomysł na robota. Wstałem poprawiłem szelki, i wyszedłem z pokoju zobaczyć czy moja rodzina już wróciła, niestety nikogo nie było. Znów byłem sam. Czuje się opuszczony, zaniedbany i smutny. Wróciłem więc do pokoju i usłyszałem ćwierkot. Szybko znalazłem swój identyfikator , by go włączyć, bo nic nie rozumiałem. Włączyłem go i to znów ten sam ptak. • Czemu nie naszykowałeś śniadania, a dom mojej rodziny jest nadal ukorzony?• Bo ty bzdury gadasz !! Jaki robot, jakie uczucia. Wczoraj zobacz naszykowałem garczek, patelnie i tak dalej jak narysowałeś, ale to się nie trzyma reszty. Nic do siebie nie pasuje.• Bo wczoraj się nie trzymało, a dziś gdybyś rano zrobił śniadanie i posprzątał to by się trzymało.• Taaa… jasne ! nie wierze Ci. Jesteś tylko głupim ptakiem. A ja nawet nie zamierzałem wczoraj zgadzając się na Twoje warunki, dotrzymać ich.• I właśnie tu Jerzy jest Twój problem. Musisz mieć uczucia. • Ależ ja mam uczucia.• Ale pozytywne uczucia takie jak: miłość, dobroć.• Jeśli będę kochał, i był dobry to robot powstanie a wtedy pokocha mnie cała rodzina ?• Pokocha Cię o wiele wcześniej.• Nie rozumiem.• Jeszcze zrozumiesz. A na razie idź do rodziny, bo moi przyjaciele z podwórka , ćwierkali mi, ze lada moment się zjawią. • O jej naprawdę. Dzięki ptaszku. Jutro już Cię nie zawiodę i będę pamiętał by rano wstać i zrobić to co mam zrobić. Ptaszek odfrunął do swojej kratki . A ja wyszedłem z pokoju i udałem się do kuchni. Jeszcze nikogo tu nie ma ? Jak to ? Ptak nie mógł mnie oszukać, poczekam na nich. Oparłem głowę o blat stołu , zrobiło mi się błogo. Oczy zaczęły mi się same zamykać, próbując z tym walczyć znów usnąłem. Jednak mój sen nie trwał chyba znów tak długo, bo usłyszawszy głos z korytarza szybko podniosłem głowę, zerwałem się z krzesła i pobiegłam zobaczyć, czy to moja rodzina. Byli wszyscy moja żona, syn i teściowa. Patrzyli na mnie dziwnie, jakby ducha widzieli. Nie dziwie im się, otóż rzadko wychodzę ze swojego pokoju. • Ach to Ty, co ty tu robisz ? Nie jesteś u siebie w pokoju ? Rzekła moja żona.• Nie. Wyszedłem wczoraj z pokoju, zobaczyłem kartkę na lodówce i strasznie zrobiło mi się smutno..• No coś Ty. Coś musiało się stać..• Stało się i to dużo. Zaraz Wam opowiem. Przeszliśmy wszyscy do kuchni. Siedli obok stołu i kazali mi opowiadać. Nie byli zbytnio zainteresowani, bardziej przejęci, że mnie widzą. Więc zacząłem opowiadać: Wiecie co wczoraj, tak jak zwykle siedząc w swoim pokoju i patrząc przyleciał do mnie ptaszek. Nie wiem co to za gatunek ptaka bo się nie znam, ale przyleciał. Przez kratkę od wentylacji. Kazał mi dać ołówek i kartkę, i narysował mi robota, którego mam stworzyć. Ale to będzie inny robot niż zwykłe roboty, będzie miał głowę z garczka, nogi z wykałaczek. Ale najlepsze jest to , iż będzie miał uczucia. Wiecie takie dobre i złe. Przez chwile przestałem opowiadać, bo patrzyli na mnie jak na wariata. Wcale im się dziwie , sam to opowiadając czuje się jak wariat. Zacząłem dalej mówić: ale ptak dał mi warunek musze posprzątać tą kratkę od wentylacji, i robić dla jego rodziny codziennie śniadania. Moja teściowa mi przerwała:• Zgłupiałeś całkowicie. Wiedziałam, ze moja żona nie będzie miała z Tobą życia. Ale żeby aż tak..• No coś ty Mamo. Mówię prawdę. Ty też mi synu nie wierzysz i moja żono ? • Ja Ci tato nawet wierze. Ale jak może mieć uczucia?• Sam do końca tego nie rozumiem. Ale ptak mi pomorze.• Ja też mogę Ci pomóc.• Zwariowałeś i jeszcze wciągasz w te głupoty naszego syna. Opamietaj się Jerzy. • Przestań. Pierwszy raz nie będę bezużyteczny.• Dobra rób co chcesz. Tylko uważaj na Edka. Edek podszedł i stanął przy mnie. Dawno tak się nie czułem. Syn chciał cos zrobić ze mną. Więc zaproponowałem mu, że jeśli chce mi pomóc, możemy już jutro rano razem posprzątać kratkę od wentylacji i zrobić to śniadanie dla rodziny ptaszka. Bardzo nie wiem co jedzą takie ptaki na śniadanie, ale ostatnio jedli na obiad glisty z błotem, więc na śniadanie zjedzą to samo. Poszedłem więc z Edkiem na dwór , aby nazbierać glist. Robota była niezbyt czysta, ale bardzo spodobało mi się, ze robię to razem ze swoim synem. Edek powiedział:• Tato, wierzysz temu ptakowi ?• Tato ? Synu! Dziękują Ci. Już tak dawno nie słyszałem tego słowa.• No wiesz chce Ci pomóc, więc pomyślałem, że moglibyśmy się do siebie przybliżyć.• Zgadza się, też tego chce. A jeśli chodzi o ptaka czy mu wierze to wierze. Ty tez mu uwierz.• Będę się starał. Nazbieraliśmy je bardzo szybko. Edek był bardzo zadowolony, na jego twarzy od dawna nie widziałam takiego szczerego uśmiechu. Ja w sumie też poczułem się bardzo szczęśliwy. Glisty zapakowaliśmy w pudełko od masła i położyliśmy na parapecie, by rano dać je ptaszkom. Wróciliśmy do domu. Wraz z Edkiem postanowiliśmy położyć się wczesno spać. W końcu rano trzeba wstać i posprzątać kratkę, a później śniadanko. Wraz z synek rozeszliśmy się do swoich pokoi. Długo nie mogłem zasnąć, myślałem o synu. O tym jak fajnie mi się dziś z nim pracowało, jak mógłbym być szczęśliwy ze swoją rodziną. Po długim rozmyślaniu jednak położyłem się na podłodze. III Rozdział:• Tato wstawaj! Wstawaj! • jej. Znów bym zaspał. Dobrze, że mnie obudziłeś. A ptak już wstał?• Nie wiem. Trzeba wziąć jakąś szmatkę, wodę i posprzątać kratkę. Pobiegłem szybko do zony, w końcu to ona powinna wiedzieć gdzie mamy takie przedmioty w naszym domu. • Matylda ! Proszę Cię daj mi szmatkę, szczoteczkę i wodę w jakieś miseczce. • Normalnie nigdy nie zgodziłabym się na Twoje durnowate pomysły, ale Edek jest tak szczęśliwy od wczoraj, że zaraz Ci naszykuje.• Dziękuję.• Ty mi dziękujesz ? Oj zmieniasz się, ale coraz bardziej podoba mi się mój Jerzy. Nie miałem jakoś ochoty wchodzić z moją żoną w dalsze dyskusje, w końcu Edek na mnie czekał, no i ptak. A i tak już robiło się coraz później. Poszedłem za żoną do kuchni, a ona dała mi wszelkie rzeczy o które poprosiłem. Wziąłem je szybciutko i zaniosłem do swojego pokoju. Edek już tam na mnie czekał. Podeszliśmy do kratki. Delikatnie dotknąłem ją palcem, gdy wyfrunął z niej ptaszek. Szybko podbiegłam do identyfikatora, by go włączyć.. • Oj Gratulacje Jerzy. W końcu wstałeś.. A kto to ten obok Ciebie?• Ptaszku to mój syn Edek. Będzie mi pomagał.• To bardzo fajnie. W takim razie ja z moja rodzinką pofruniemy, rozprostować skrzydełka po nocy a ty zajmij się sprzątaniem. • Niech Ci będzie.. Ptaszek odfrunął ze swoją rodziną. Edek otworzył kratkę. Dopiero wtedy zauważyłem, ile tam było kurzu i pajęczyn. Wziąłem szczoteczkę i najpierw zebrałem całą pajęczynę. Edek wziął szmatkę i powycierał kurze. W ten sposób w mgnieniu oka kratka była posprzątana.• A może Tato zmienimy jeszcze im sianko ?• Bardzo dobry pomysł. Przyniosłem z szopy garść siana i położyliśmy je ptaszkowi i jego rodzinie. Kratka już była wysprzątana, więc postanowiliśmy wraz z Edkiem pójść po nasze, wczorajsze pozbierane glisty. Położyliśmy je na talerzyku i wsunęliśmy w głąb kratki. Postanowiliśmy siąść na łóżku i poczekać na ptaszka i jego rodzinkę. Nie zdążywszy jeszcze siąść, ptaszek przyfrunął z rodzinką. Jedli bardzo szybko. Pomyślałem, że jednak chyba im się podoba, i smakuje śniadanko. Mi też się bardzo podobało. Uśmiech na twarzy mojego syna był bezcenny. Ptaszek pożegnał się ze swoją rodzinką i wyfrunął, by dalej porozmawiać ze mną i Edkiem. • Oj Jerzy. Kratka pięknie posprzątana, nawet nowe, świeże sianko. Śniadanko przepyszne. Moja rodzina jest bardzo szczęśliwa. Dziękuje Ci.• To ja Ci dziękuje ptaszku. Dziś w końcu mogłem zobaczyć uśmiech na twarzy mojego syna. A moja żona powiedziała, że się zmieniam i, że jej się to podoba. • Widzisz mówiłem wczoraj, że pokochają Cię o wiele wcześniej. Teraz już wiesz o co chodzi?• Oj wiem. Ale chce jeszcze więcej dobroci i miłości. • W takim razie zabieramy się za robota. Gdzie masz garczek, patelnie i tak dalej jak Ci narysowałem?• Tato ja mam. Już przyniosłem.• Bardzo dobrze. Teraz zawołaj swoją żonę, teściową i wszyscy wspólnie razem ułóżcie robota. Tylko pamiętaj Jerzy razem. To bardzo ważne.• One nie będą chciały Ptaku !• Myślę, że dacie sobie radę. Teraz musze już was zostawić, bo żona mnie woła. Lecimy na spacer. • Hymn. Rozumiem. Nie wierzyłem ptakowi, że dam sobie rade z Edkiem, aby nakłonić moja rodzinę do skonstruowania razem robota. Ale cóż. Musiałem wierzyć ptakowi. W końcu chciałem więcej miłości i dobroci. Postanowiliśmy razem z synem wyjść z pokoju i nakłonić teściową, oraz moją żonę do współpracy. Wiedziałem, że nie będzie to łatwe, ale czego się nie robi dla rodziny, aby mnie znów pokochali. Na pierwszy ogień wysłałem Edka. • Mamo! Babciu! Mam pytanie ..• Co wnusiu wymyśliłeś wraz z ojcem ?• Musicie nam pomóc skonstruować robota. Jeśli nam nie pomożecie to go nie stworzymy.• O jej. Nie mam czasu Synu.• No weź Mamo! I Babciu !• No dobra – powiedziały razem. Huraaaa…. !!! Nie wytrzymałem i udaliśmy się więc do mojego pokoju. cd. nastąpi.Readers’ questions about Arcydzieła. Najlepsze opowiadania science fiction stulecia. 1 question answered.
zapytał(a) o 16:48 Opowiadanie science fiction, jakies pomysly? musze napisac opowiadanie science fiction na dowolny temat, ale ja nie mam zadnego pomyslu. nie chodzi mi o to zebyscie pisali mi opowiadanie tylko podajcie mi jakis pomysł. prosze pomozcie z gory dzięki :D Odpowiedzi bimbusia odpowiedział(a) o 17:05 Kosmici opanowali ziemie a kolesie z Men In Black gdzieś wyparowali i musisz sobie radzić sam ;] shenaaz odpowiedział(a) o 17:38 wynajmujesz rakietę i lecisz w podróż po naszej galaktyce. Odkrywasz nową planetę, na której istnieje życie. Asymilujesz się z mieszkańcami, przekazujesz im jakieś nowinki techniczne z Ziemi, w zamian za unikalne przedmioty z ich krainy ;) Uważasz, że ktoś się myli? lub "Hologram", Mateusz WyszyńskiDostępny także na spotify: https://open.spotify.com/show/2O3hBTYttRu5eqHBAdmuAD?si=f02c527bfe8d4ce5I na Google Podcasts: https:/ zapytał(a) o 15:58 Napiszecie wypracowanie science fiction o robotach? Błagam muszę to mieć na jutro! Odpowiedzi Gogla11 odpowiedział(a) o 14:49 Odpowiedziano: 2011-12-15 14:42:41 NIE CZYTAĆ!Dwie przyjaciółki: Dorota (lat 17 i pół) i Monika (lat 17) postanowiły spotkac się pewnego wieczoru, kiedy rodzice Moniki wyjechali za miasto. Dziewczynki wpadły na niewinny pomysł- wyjęły stary talerzyk, na którym wypisały tajemnicze cyfry oraz zdjęcie prababki Doroty i zaczęły wywoływac duchy. Z początku nie działo się nic dziwnego- dziewczynki śmiały się i dokazywały! Nagle usłyszały walenie do drzwi. Rozległ się przeraźliwy huk i przez okno do domu wpadło zakrwawione łyse dziecko bez źrenic. Wystraszone dziewczynki rzuciły się pod drewniany stolik. Niestety przebiegły omen zaczał ciagnac Monike za nogę i zawlókł ja do kuchni. Słychac było stamtad przerazliwe wrzaski, pękanie kosci i głuchy pisk sunącego po podłodze ostrza noża. Monika krzyknęła: "VOLIDER SAKRUMA" 3 razy i wyzionęła ducha...Jeśli przeczytałeś "VOLIDER SAKRUMA" możesz byc pewien, że spoczywa na Tobie klątwa. Jest tylko jedno wyjscie, by ją z siebie zdjac: musisz przesłac tą wiadomośc do 10 osób w ciągu 15 minut od momentu przeczytania. W przeciwnym razie blada dziewczynka zamorduje Ciebie i 3 najbliższe Ci osoby (tak, tak- własnie te o ktorych teraz pomyslałes). Spiesz się, nie masz dużo czasu!PS. To wszystko prawda! tą wiadomosc napisała Dorota, która była świadkiem owego ZGINĘŁO JUŻ 13 OSÓB Uważasz, że ktoś się myli? lub To opowiadanie po raz pierwszy pojawiło się na forum Nowej Fantastyki, gdzie nie zostało specjalnie przychylnie przyjęte, bo oceniono je na przewidywalne. Ni Często w różnych kontekstach słyszymy o robotach. O tych najnowszych napiszę niebawem, dzisiaj jednak chciałbym powiedzieć kilka słów o historii tych zadziwiających maszyn. Słowo „robot” zagościło najpierw w literaturze, gdyż na długo przed zbudowaniem pierwszej maszyny godnej tego, by być nazwaną robotem – o tworze tego rodzaju pisał (w 1923 roku) Karel Čapek w dramacie (Rossumovi Univerzální Roboti). Drugim literatem, którego nazwisko związane jest z robotyką, jest Isaac Asimov, którego opowiadanie Runaround z 1942 roku uważane jest także za profetyczną zapowiedź ery robotów. Po literatach robotami zainteresowali się filmowcy, którzy w niezliczonych ekranizacjach wprowadzali różne androidy (czyli roboty człekokształtne) – oczywiście nie troszcząc się zupełnie o to, czy wymyślane przez nich maszyny są technicznie realizowalne, czy też nie. O techniczną realizowalność projektowanego robota zadbał natomiast Leonardo da Vinci, który poza tym, że był genialnym malarzem, architektem, filozofem, muzykiem, pisarzem, odkrywcą, matematykiem, anatomem i geologiem – był także znakomitym mechanikiem i natchnionym wynalazcą. Lista urządzeń technicznych wymyślonych przez Leonarda da Vinci jest zbyt długa, by ją tu przytaczać, natomiast z pewnością trzeba wskazać, że w jego szkicach z 1445 roku odnaleziono projekt mechanicznego rycerza, który mógł się sam poruszać. Nie wiadomo, czy Leonardo da Vinci swojego mechanicznego rycerza zbudował, czy też nie, ale w 2010 roku włoski artysta i mechanik Gabriele Niccolai na podstawie jego szkiców najpierw odtworzył mechanizm napędowy a potem całego robota – i okazało się, że był on zdolny do wykonywania pewnych prostych czynności. Pierwsze praktycznie użyteczne roboty bynajmniej nie przypominały człekokształtnych tworów z filmów science fiction, ani oczywiście robota-rycerza Leonarda da Vinci. Twórcy tych robotów doszli do wniosku, że odtwarzanie w mechanicznym pomocniku pełnej sylwetki człowieka jest niepotrzebne, bo jedynym elementem ludzkiego ciała, który jest potrzebny w przemyśle, jest ręka. Dlatego oglądając w fabrykach czy w laboratoriach naukowych współczesne roboty przemysłowe, niezorientowani obserwatorzy nieraz dziwią się ich wyglądowi. Roboty te bowiem wcale nie przypominają postaci całego człowieka, lecz są bardzo sprawnymi technicznymi odpowiednikami ludzkiej ręki – zresztą bardzo uproszczonej. Te trochę pokraczne, ale bardzo użyteczne roboty zaczęły być stosowane w przemyśle w latach 60. XX wieku. Pierwsza wytwórnia robotów przemysłowych ruszyła już w 1956 roku. Fabryka nazywała się Unimation i wytwarzała roboty o nazwie Unimate według projektu George’a Charlesa Devola, pierwszego człowieka, który opatentował koncepcję robota ( Patent 2,988,237). Fabrykanci, przyszli użytkownicy robotów, początkowo odnieśli się do koncepcji mechanicznej ręki z dużą rezerwą. Pierwszą linię produkcyjną częściowo obsługiwaną przez roboty uruchomiła w 1961 roku firma General Motors w fabryce Inland Fisher Guide Plant w Ewing Township (New Jersey). Roboty doskonale zdały egzamin. W ciągu 10 lat eksploatacji przepracowały 100 000 godzin i udowodniły, że mogą pracować szybko, wydajnie, a także – co jest szczególnie ważne – bardzo precyzyjnie. Dokładność pozycjonowania tych pierwszych robotów wynosiła 1/10 000 cala, co było jedną z przyczyn ich pozytywnej oceny przez użytkowników. Sukces robota Unimate spowodował, że w 1969 roku Victor Scheinman opracował (w Stanford University a potem w MIT) konstrukcję doskonalszego robota o nazwie PUMA. Nazwę tę tłumaczy się na dwa sposoby: Programmable Universal Machine for Assembly, albo Programmable Universal Manipulation Arm. Był to bardzo udany robot, który był produkowany w USA przez Westinghouse Electric, ale także w Europie przez firmę Nokia, znaną bardziej z produkcji telefonów komórkowych. Łącznie wyprodukowano kilka tysięcy robotów PUMA i były one bardzo popularne w różnych gałęziach przemysłu, a niektóre ich egzemplarze pracują do dziś. star wars quiz - Science Fiction/ Zathura - Parts of a Volcano - Science fiction - Science- States of Matter - History of the Future: Science Fiction video / Opowiadania / Science-Fiction Opowiadania z kategorii: Science-Fiction PawelRzeszowiak27-06-2022PawelRzeszowiak07-06-2022PawelRzeszowiak07-05-2022Bandito_Gustawo06-03-2022RzezbiacyWeMgle17-01-2022RzezbiacyWeMgle14-01-2022maciekzolnowski10-01-2022 123Dalej » Ostatnie komentarzeMarek Żak 5 min. temu o Trzej Dobrotni:Świetna odpowiedź:). Jestem ciekawy reakcji wyróżnionych. MPobóg Welebor 18 min. temu o Niebojaźń:Marek Żak, ja nie wymagam, żeby każdy kogo skomentuję odwdzięczył się tym samym... Pozdrawiam również !Pobóg Welebor 31 min. temu o Niebojaźń:Dzięki. Tematyka bliska powinna być każdemu, bo nigdy nie wiadomo, co nas w życiu spotka. Czy ewentualne tortury...Pobóg Welebor 33 min. temu o Niebojaźń:Poncki, nie, to słowo jest zdecydowanie zbyt duże. Zostałem tylko zlekceważony. Ale proszę zostawmy to już, nie...Szalej. 36 min. temu o Namioty dotyk cz 1:Margerita chodziło mi o tytuł. Ze zamiast "namioty" miało być "namiętny".Szalej. 37 min. temu o Deszczowy dzień RAP:Chociaż się rymuje 39 min. temu o Zapał (1):Jestem pod ogromnym wrażeniem. Narrator prowadzi jak najlepszy przewodnik. Smoczek pomimo wieku jest jakby stary, tutaj...Marek Żak godzinę temu o Niebojaźń:Pobóg Welebor Ma to znaczenie, czy ktoś komentuje, ale też nie do tego stopnia, że koment za koment, bo się robi...Marek Żak godzinę temu o Niebojaźń:Tematyka trochą mnie przerasta, ale są 2 rzeczy, które kupuję. Po pierwsze tytuł, no bo niebo - jaźń i...Poncki godzinę temu o pod palemką:Coś ma w sobie Twój utwór, choć coś jednak w nim nie gra, subiektywnie. Przesłanie za to iście zrozumiałe 😉...Poncki godzinę temu o Niebojaźń:Pobóg Welebor Uważasz, że narrator Cię znieważył?MKP 2 godz. temu o Właściwy kolor nieba - rozdział 8:Vespera Tak sobie gdybam:)Vespera 3 godz. temu o Właściwy kolor nieba - rozdział 8:No i co ja mam ci odpisać, jak zabroniłeś spoilerów...Vespera 3 godz. temu o Właściwy kolor nieba - rozdział 7:Dobrze, o to chodziło, żeby ta planeta na pierwszy rzut oka wyglądała obco :)MKP 3 godz. temu o Właściwy kolor nieba - rozdział 8:"Ciekawe dlaczego Ana zachowywała się w taki sposób. Musiał być jakiś powód, przecież nie obraziłaby się...Aktywni użytkownicy Kategorie Wszystko Miłosne Fanfiction O życiu Fantastyka Fantasy Sci-Fi Horror Kryminał Smutne Śmieszne Sny Dla dzieci Historyczne Listy Wspomnienia Bitwy Publicystyka Różne Wiersze Trening Wyobraźni . 450 296 301 236 276 472 408 172