🪩 Towarzystwo Przyjaciół Muzeum Narodowego W Poznaniu

Podczas zajęć zorganizowanych, odbywających się na terenie Muzeum Narodowego w Poznaniu, obowiązuje Regulamin zwiedzania MNP. KOSZT. O kosztach uczestnictwa w zajęciach „Ratuszowe piwniczaki” informować będziemy bliżej daty otwarcia Ratusza – Muzeum Poznania i rozpoczęcia cyklu (pod koniec 2023 roku). ZAPISY ^{Muzeum Narodowe w Poznaniu Wyświetlam 1-6 z 6 wyników - strona Willa przy ul. Libelta 32 1964 Wieżowiec przy ul. Grochowskiej 1962 Remont dzwonnicy kościoła farnego Ulica 27 Grudnia, w głębi budowa modernistycznego budynku handlowo-biurowego Domaru Nieistniejąca zabudowa gospodarcza posesji nr 27 i 29 przy ul. Jeżyckiej 1964 Budowa parku i jeziora Malta Wyświetlam 1-6 z 6 wyników - strona} Artur Nacht-Samborski 1898-1974. Muzeum Narodowe w Poznaniu, Poznań 1999. Jan Cybis: Notatki malarskie. Dzienniki 1954-1966” wyb. wstęp D. Horodyński, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1980. Maria Gołąb. Kalendarium życia i twórczości, [w] Artur Nacht-Samborski 1898-1974. Muzeum Narodowe w Poznaniu, Poznań 1999, [s. 47-79]. Ars una species mille. 150 dzieł na 150-lecie Muzeum Narodowego w Poznaniu ze zbiorów Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk Pod redakcją Doroty Suchockiej Wydawnictwo Muzuem Narodowego w Poznaniu 2007 Wszystkie 150 dzieł wymienione w podtytule zostały zilustrowane i opracowane w części katalogu zatytułowanej Dzieła, a ponad to, Czytelnik znajdzie w publikacji eseje: autorstwa Magdaleny Warkoczewskiej (Zbiory historyczno-artystyczne Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk do roku 1914), Przemysława Michałowskiego (Zbiory artystyczne Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk) oraz Doroty Suchockiej (Kolekcjonerzy, kolekcje). Katalog poprzedza przedmowa Dyrektora Muzeum Narodowego w Poznaniu Wojciecha Suchockiego. Twarda oprawa, liczne reprodukcje kolorowe i czarno białe ss. 308 ISBN 978-83-89053-66-4

Stowarzyszenie — Prezes: Halina Krzywińska — KRS: 0000078124. Sposób reprezentacji. Do ważności pism i dokumentów wiążących towarzystwo pod względem finansowym wymagane są dwa podpisy: prezesa lub wiceprezesa oraz skarbnika zarządu towarzystwa.

Muzeum im. Mielżyńskich powstało w 1876 roku przy Poznańskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk (PTPN). W pierwszym okresie istnienia dominującą rolę odgrywała w nim kolekcja współczesnego malarstwa polskiego. Ekspozycja, początkowo pozytywnie oceniana przez odbiorców, z czasem zaczęła razić brakiem przejrzystości i obecnością dzieł słabej jakości, które trafiły na jej ściany wyłącznie z powodu polskiego pochodzenia. Założone w 1857 roku Towarzystwo Przyjaciół Nauk w Poznaniu od początku gromadziło zbiory. Początkowo nie były one ani liczne, ani opracowane, a przede wszystkim na skutek braku siedziby stowarzyszenia nie były dostępne dla publiczności. Przełomowe dla historii kolekcji były lata 1870–1876. Wówczas Seweryn Mielżyński (1804–1872) ofiarował Towarzystwu specjalnie zakupioną z myślą o donacji kolekcję Edwarda Rastawieckiego (1804–1879) oraz przekazał działkę na budowę siedziby. Po śmierci donatora do PTPN-u trafiła jego kolekcja. Z powodu obowiązujących wówczas regulacji prawnych i braku osobowości prawnej Towarzystwa, PTPN w 1876 roku zawarło układ ze spadkobiercą donatora, Józefem Mielżyńskim. Ten ostatni oddawał darowane przez Seweryna Mielżyńskiego kolekcje Towarzystwu w użytkowanie do czasu, aż PTPN będzie mógł je zgodnie z prawem nabyć. Powstałe wówczas przy PTPN Muzeum im. Mielżyńskich funkcjonowało w świetle prawa do 1916 roku (kolejnej umowy z rodziną Mielżyńskich) jak muzeum prywatne, zarządzane przez towarzystwo naukowe. Po 1916 roku zbiory przeszły na własność Towarzystwa, a muzeum działało pod nazwą Muzeum Towarzystwa Przyjaciół Nauk im. Mielżyńskich. W skład Muzeum im. Mielżyńskich wchodziły: „galeria artystów i rzeczy polskich”, czyli galeria malarstwa polskiego galeria malarstwa europejskiego tzw. Miłosławska zbiory prehistoryczne/archeologiczne zbiory historyczne/pamiątek historycznych, później zwane kulturalno-historycznymi Gabinet Kraszewskiego zbiory przyrodnicze w latach 1911–1914 zbiory etnograficzne lapidarium na dziedzińcu gmachu PTPN gabinet numizmatyczny i gabinet rycin (nieudostępniane publiczności). Dostępność poszczególnych zbiorów, ich rozwój i ekspozycję wyznaczały dwa okresy: lata 1881–1908: ekspozycja w pierwszym gmachu PTPN, składającym się z budynku frontowego oraz skrzydła zachodniego (podwórzowego, przeznaczonego na zbiory i bibliotekę); lata 1908–1924: ekspozycja w powiększonym o nowe skrzydła (północne i wschodnie) gmachu Towarzystwa. Otwarcie Muzeum im. Mielżyńskich było wielkim wydarzeniem w stolicy Wielkopolski. Pierwsze w Poznaniu publiczne muzeum z przestronną galerią malarstwa tłumnie zwiedzali zarówno Polacy, jak i Niemcy. Muzeum im. Mielżyńskich ożywiło działalność społeczności niemieckiej i w dłuższej perspektywie doprowadziło do otwarcia niemieckich instytucji: najpierw Muzeum Prowincji przy Towarzystwie Historycznym (1894), później w nowym, reprezentacyjnym gmachu Kaiser-Friedrich-Museum (1904). Galerie malarstwa W działalności Muzeum im. Mielżyńskich od początku kładziono nacisk na prezentację sztuki polskiej. Mniejszą uwagę przykładano do pozostałych zbiorów. Galeria malarstwa jako pierwsza (w latach 1888–1889) doczekała się katalogu – dwuczęściowego polsko-niemieckiego przewodnika autorstwa konserwatora Muzeum Bolesława Erzepkiego. Dysproporcja w traktowaniu poszczególnych kolekcji wynikała z chęci podkreślenia przełomowego charakteru „Galerii artystów i rzeczy polskich”, w niektórych wypowiedziach tuż po otwarciu nazywanej Galerią Narodową, bądź Muzeum Narodowym. Otwarta dla publiczności jako pierwsza (1881) galeria stanowiła spory zbiór polskiego malarstwa o dużym potencjale edukacyjnym. Już na zebraniu publicznym w 1884 roku podkreślano, że jej celem jest ukazanie „historycznego rozwoju malarstwa polskiego od czasów Stanisława Augusta aż do rozkwitu naszej dzisiejszej sztuki”. Taką możliwością nie dysponowało wówczas żadne inne muzeum na ziemiach polskich. Powołane do życia w 1879 roku Muzeum Narodowe w Krakowie w zasadzie dopiero rozpoczęło budowę swojej kolekcji. Istniejące od 1862 roku. Muzeum Sztuk Pięknych w Warszawie od początku borykało się z brakiem siedziby i nie mogło prezentować publiczności swoich zbiorów. „Galeria artystów i rzeczy polskich” zajęła przestronną salę na III piętrze tzw. skrzydła podwórzowego. Projektowana dekoracja – na wzór Sali Rycerskiej na Zamku Królewskim w Warszawie i Sali Posiedzeń warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk – miała się składać z czterdziestu marmurowych biustów zasłużonych Polaków: uczonych, artystów, pisarzy, mecenasów, ale również generałów z czasów wojen napoleońskich i powstania listopadowego. Ostatecznie planów nie zrealizowano, ale Galeria sąsiadowała z Salą posiedzeń Towarzystwa, gdzie znajdowały się wizerunki XIX-wiecznych uczonych wielkopolskich (m. in. Hipolita Cegielskiego, Franciszka Morawskiego, Karola Libelta, Edwarda Raczyńskiego, Tytusa Działyńskiego i Karola Marcinkowskiego), co w jakimś stopniu nawiązywało do pierwotnych zamiarów. Dla pomysłodawcy aranżacji, którym – jak się uznaje – był sekretarz Towarzystwa, mecenas i kolekcjoner, Wawrzyniec Engeström-Benzelstjerna (1829–1910), ważna była nie tyle wartość artystyczna dzieła, ile to, co zostało na nim ukazane. Porządek ekspozycji opierał się na tematyce obrazów, ale nosił również ślady symbolicznej, patriotyczno-historycznej narracji. Ważne miejsce zajmowały w niej sceny z rezurekcji kościuszkowskiej, portrety polskich królów i ważnych postaci historycznych. Aranżację uzupełniały popiersia sławnych Polaków, model Pomnika Pierwszych Piastów w tzw. Złotej Kaplicy w katedrze poznańskiej, model poznańskiego ratusza, a od 1889 roku wmurowany w ściany pomieszczenia gipsowy model Drzwi Gnieźnieńskich (dar Mathiasa Bersohna z Warszawy). W 1910 roku galerie zostały przeniesione do nowego, północnego skrzydła gmachu. W dwunastu salach znalazły się obrazy szkół obcych, następnie przechodziło się do sali artystów polskich, dalej poprzez pokój wieżowy (malarstwo Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego do 1830 roku) do wielkiej sali w starym zachodnim gmachu, gdzie prezentowano polskie obrazy po 1830 roku. Za nową aranżacją kolekcji malarstwa stał konserwator zbiorów, historyk i językoznawca Bolesław Erzepki (1852-1932), który wprowadził znany w galeriach publicznych od XVIII wieku, a rozpowszechniony i wręcz obowiązkowy w muzeach w XIX wieku, porządek szkół narodowych, w obrębie których obrazy są uporządkowane chronologicznie. Ożywienie w działalności galerii przyniosło zatrudnienie w 1914 roku nowego opiekuna, młodego, wykształconego zagranicą historyka sztuki Szczęsnego Dettloffa (1878–1961). Zadbał on o rozwój kolekcji, konserwację przedmiotów, ich naukowe opracowanie i dokumentację fotograficzną. Dettloff próbował wyznaczyć w galerii malarstwa standardy analogiczne do tych, obowiązujących w otwartym w 1904 r. w Poznaniu niemieckim Kaiser-Friedrich-Museum, które szeroko zakrojoną działalnością edukacyjną, wystawienniczą, badawczą, pozostawiło daleko w tyle polskie muzeum. Sukces niemieckiego muzeum wymusił również przemyślenie koncepcji i ekspozycji pozostałych działów Muzeum im. Mielżyńskich. Zbiory archeologiczne Zbiory archeologiczne w 1883 roku. znalazły się na parterze skrzydła wschodniego. Bliżej nieznana ekspozycja opierała się na ustawieniu przedmiotów grupami, wg miejsc ich wydobycia. Rozwój zbiorów wspierała Komisja, następnie Sekcja, wreszcie Wydział Archeologiczny, działające w ramach Towarzystwa, których członkowie (zwłaszcza Bolesław Erzepki, Władysław Jażdżewski, Klemens Koehler, Franciszek Chłapowski) prowadzili prężną działalność wykopaliskową na terenie Wielkopolski, w krótkim czasie doprowadzając do znacznego wzrostu kolekcji PTPN. Pod koniec XIX wieku należały one do największych zbiorów towarzystw w Prusach. Wówczas doczekały się inwentarza, a wkrótce pierwszego opracowania (B. Erzepki, Album zabytków prehistorycznych Wielkiego Księstwa Poznańskiego, t. I, Poznań 1893). W 1910 roku dział archeologiczny zajął parter nowego skrzydła północnego. Przedmioty eksponowano wówczas w porządku chronologicznym, a szafy mieszczące zabytki i same eksponaty po raz pierwszy otrzymały napisy informacyjne. Dział ten szczególnie rozwijał się od 1914 roku, kiedy jego opiekę przejął młody archeolog Józef Kostrzewski (1885–1969), wykształcony w Krakowie i Berlinie. Kostrzewski dbał o muzealne przedmioty, ale także prowadził badania terenowe. W 1917 roku, naśladując pomysł Ericha Blumego (1884–1912), opiekuna działu prehistorycznego Kaiser-Friedrich-Museum, wydał „Odezwę w sprawie inwentaryzacji zabytków prehistorycznych”, wraz z kwestionariuszem, przeznaczone dla wielkopolskich duchownych i ziemian, amatorsko zajmujących się wykopaliskami. Zbiór pamiątek narodowych/kulturalno-historyczny i gabinet Kraszewskiego W 1883 roku udostępniono niewielki zbiór pamiątek narodowych. Kolekcja ta, nazywana przez inicjatora i pomysłodawcę jej ekspozycji, Benzelstjerna-Engestroma „zbiorem narodowym”, „zbiorem pamiątek narodowych”, „dzielnicą pamiątek i wspomnień naszych ojczystych” prezentowała się wyjątkowo skromnie. W jej skład wchodziły pojedyncze egzemplarze broni i przedmioty dawnego rzemiosła. Pomysłodawca podkreślał powiązania przedmiotów z wydarzeniami i postaciami historycznymi. W połowie lat 80. XIX wieku brzmiało to już nieco anachronicznie i nawiązywało do kolekcjonerstwa militariów oraz rzemiosła artystycznego z pierwszej połowy stulecia. Dopiero po 1910 roku Bolesław Erzepki przystąpił do sporządzania inwentarza działu, określając go mianem zbioru „przedmiotów i zabytków sztuki działu kulturalno-historycznego”. Zmiana w nazwie wynikała z innego podejścia nowego opiekuna do posiadanych przedmiotów. Była też kalką językową z niemieckiego. Zbiory kulturalno-historyczne to charakterystyczny rys muzealnictwa niemieckiego drugiej połowy XIX wieku. Kolekcje o takiej nazwie (kulturgeschichtliche) wyodrębniły się ze zbiorów starożytniczych. Symboliczna zmiana dokonała się w statucie Germanishes Nationalmuseum w Norymberdze, gdzie w 1869 roku. słowo „Altertum” (starożytnictwo) zastąpiono słowem „Kulturgeschichte” (historia kultury), definiując obszar zainteresowania muzeum. Takie zbiory zawierały wszelkie przedmioty związane z historią państwa lub regionu, przy czym dzieła sztuk, czy rzemiosło artystyczne – inaczej niż w muzeach mu poświęconych (Kunstgewerbe Museum) – uznawano tu za zabytek historii. W ten sposób traktował je również Erzepki. Inspiracją musiała tu być także ekspozycja w Kaiser-Friedrich-Museum, gdzie jedną z sal zajmowały zbiory kulturalno-historyczne Prowincji Poznańskiej. W 1885 roku w sąsiedztwie Galerii miłosławskiej zaaranżowano Gabinet Kraszewskiego, czyli zbiór przedmiotów, jakie sławny pisarz otrzymał od rodaków w 1879 roku z okazji pięćdziesięciolecia pracy literackiej. Aranżacja pomieszczenia miała przypominać wypełnioną pamiątkami pracownię pisarza. Inne zbiory Zbiory przyrodnicze Muzeum od początku prezentowane były w małych i niewygodnych pomieszczeniach. Choć stopniowo wzbogacały się o wybitne okazy (np. zbiór minerałów jednego z twórców nowoczesnej geologii Abrahama Gottloba Wernera, zakupiony i darowany PTPN-owi przez Józefa Łubieńskiego) nie były inwentaryzowane. Dopiero pod opieką wziętego lekarza o międzynarodowej sławie, Franciszka Chłapowskiego w latach 80. XIX wieku zaczęły się znacznie powiększać, notując największy rozwój ze wszystkich kolekcji Muzeum. Do 1918 roku nie doczekały się jednak odpowiedniej przestrzeni, prezentowano je w suterenach, posegregowane tematycznie na: paleontologię, mineralogię, kości i szczątki zwierząt krajowych, zoologię, korale i gąbki kopalne krajowe oraz botanikę i owady. W latach 1911–1914 w gmachu PTPN prezentowano również zbiory etnograficzne, formalnie należące do powstałego w 1910 roku w Poznaniu Towarzystwa Ludoznawczego. Oprócz dużego zbioru strojów i mebli Bambrów (potomków osadników sprowadzonych w XVIII wieku z okolic Bambergu do podpoznańskich wsi), prezentowano meble i stroje z różnych zakątków Wielkopolski, Śląska, Kujaw, także Mazowsza, Galicji i Ukrainy. Rolę przestrzeni ekspozycyjnej pełnił również dziedziniec PTPN, który po przebudowie z początku XX wieku mieścił zarówno pamiątkowe tablice ( Odsieczy Wiedeńskiej, Fryderyka Chopina), posąg Adama Mickiewicza, ale także kartusze z kościoła karmelitańskiego, rzeźbę Madonny z bliżej nieokreślonej świątyni oraz pradziejowy grób skrzynkowy przeniesiony z Tuczna na Kujawach. Zmiany, jakie w ekspozycji poszczególnych działów Muzeum im. Mielżyńskich wprowadzili na początku XX wieku Bolesław Erzepki, Szczęsny Dettloff i Józef Kostrzewski wynikały z anachronizmu wcześniejszych prezentacji. Nie odpowiadały one ani ówczesnym wymogom naukowym, ani nie przyciągały do muzeum szerszej publiczności. Podczas gdy niemieckie Kaiser-Friedrich-Museum przyciągało rocznie ok. 80 000 zwiedzających, Muzeum im. Mielżyńskich odwiedzało ledwie 1000–1200 osób. Obok zmian w ekspozycji stałej, zaczęto organizować wystawy czasowe. W listopadzie 1917 r. w Muzeum im. Mielżyńskich otwarto pierwsze: wystawę w stulecie śmierci Tadeusza Kościuszki oraz wystawę dzieł malarstwa polskiego ku uczczenia pamięci Józefa Brandta i Alfreda Wierusz Kowalskiego. Po odzyskaniu niepodległości, na bazie zbiorów niemieckiego Kaiser-Friedrich-Museum utworzono w Poznaniu Muzeum Wielkopolskie. PTPN przekazał do depozytu tej instytucji zbiory Muzeum im. Mielżyńskich. W gmachu Towarzystwa pozostały zbiory archeologiczne jako Oddział Prehistoryczny Muzeum Wielkopolskiego. Zbiory przyrodnicze również jako oddział Muzeum Wielkopolskiego prezentowano w pawilonie na terenie Starego ZOO. Podstawowe źródła i literatura Sz. Dettloff, Przechadzka w Muzeum Mielżyńskich. Popularny przewodnik po zbiorach Towarzystwa Przyj. Nauk, Poznań 1917 B. Erzepki, Katalog Galeryi obrazów w Muzeum im. Mielżyńskich Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego/ Katalog der Gemäldegalerie im. Gr. Mielżyński’sches Museum der Towarzystwo Przyjaciół Nauk zu Posen, Poznań 1889 A. Jagielska-Burduk, W. Szafrański, M. A. Górska, Wirtualna Galeria im. Mielżyńskich. Historia – idea – prawo, Poznań 2013 J. Kaczmarek, Organizacja badań i ochrony zabytków archeologicznych w Poznaniu (1720-1954), Poznań 1996 Katalog dzieł malarstwa, rysunku lawowanego i rzeźby ze zbiorów Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, red. D. Suchocka, Poznań 2008 K. Kłudkiewicz, Muzeum im. Mielżyńskich versus Kaiser Friedrich Museum w Poznaniu. Współistnienie polskiego i niemieckiego muzeum sztuki na przełomie XIX i XX wieku, w: Muzeum a pamięć – forma, produkcja, miejsce, red. T. F. de Rosset, A. Tołysz, E. Bednarz Doiczmanowa, Warszawa 2018, 99-112 „Kronika Miasta Poznania” (numer: PTPN 1857–2017), 2017 (1) „Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego”, 1857-1927 (1-50) Postrzeganie świata młodszego okresu przedrzymskiego w 100 lat po Die ostgermanische Kultur der Spätlatènezeit Józefa Kostrzewskiego”. Sympozjum zgromadziło około 30 uczestni- ków z Polski, Czech, Danii, Mołdawii, Niemiec i Norwegii. W jego trakcie wygło- szono 15 referatów naukowych i zaprezentowano 5 posterów. Kolekcja zegarów w zbiorach Muzeum Sztuk Użytkowych w Poznaniu Oddziale Muzeum Narodowego. Muzeum od dawna zbiera przyrządy do pomiaru czasu. Kryteria ich kolekcjonowania były jednak różne. Starano się zbierać zegary możliwie stare, zabiegano o zegary powstałe w polskich pracowniach, w pewnym okresie, kupując je odwoływano się głównie do ich walorów dekoracyjnych, niezbędnych przy urządzaniu zabytkowych wnętrz. Szereg zabytków pochodzi ze zbiorów Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk powstałych po 1858r. Stąd też kolekcja ta nie jest ani zbyt liczna ani też jednorodna. Część tych zbiorów jest stale eksponowana: w Poznaniu, w MSU w Zamku Królewskim, w Ratuszu (poznańskie) i w Pałacu w Rogalinie. Wśród niej znajduje się niewielka ilość zegarów słonecznych, przenośnych. Najstarszy z nich to zegar Paula Reinmanna z Norymbergi z 1608r. Jest on wykonany z kości słoniowej i posiada wiele wskazań, także barometrycznych. Inne zegarki typu norymberskiego wykonano w końcu XVIII w. i są one znacznie prostsze. Z tego też czasu pochodzą pozostałe wykonane w Augsburgu. Do rzadkości należy zegar pierścieniowy z Krakowa z 1698 r., niestety uszkodzony. Zegary mechaniczne pochodzą z czasów od końca XVI do XX w. W Muzeum Narodowym, poza kolekcją MSU, znajduje się jeden z najstarszych przenośnych zegarów polskich – mianowicie w Oddziale MNP - Muzeum Historii miasta Poznania w Ratuszu znajduje się cylindryczny zegar Eckhardta Stalla z Poznania, najprawdopodobniej z 1575 roku. W zbiorach Muzeum Sztuk Użytkowych najstarszym jest kwadratowy zegar zapewne augsburski z 1581 roku. Następne pochodzą już z początków XVII w. Wśród nich znajduje się zegar wieżyczkowy (z wymienionym mechanizmem), zegar „pasyjka” i mały londyński zegarek - pektoralik w srebrnej kopercie w kształcie muszelki. W zbiorach przechowywana jest też pewna ilość barokowych zegarów kaflowych, tak znanych wytwórni augsburskich i londyńskich jak i szeregu warsztatów śląskich i polskich. Znajduje się obok nich także zegar latarniowy z pocz. XVIII w., niestety bez tarczy. Z tej epoki posiadamy także mechanizmy kieszonkowe - wśród nich interesujący wrocławski zegarek Wagnera z pocz. XVIII w. z „wędrującymi godzinami”. Z większych zegarów posiadamy barokowe szafowe-podłogowe, głównie angielskie (jeden holenderski) i mniejsze - szafkowe - praski z kurantem dzwonkowym z ok. 1760 r. i Andrzeja Masłowskiego z Poznania z 1789 r. Ponadto Muzeum posiada także zegary ścienne-talerzowe tak poznańskie jak i gdańskie. W zbiorach muzealnych znalazł się również stojący precyzyjny zegar paryski z k. XVIII w. Roberta Robina z rusztowym, ciężkim wahadłem i mechanizmem wspomagającym. Do rzadkości w Polsce należy zegarek kieszonkowy Napoleona z jego inicjałem - typ ten znany jest jako dawany w prezencie przez parę cesarską. Posiadamy niewielką ilość zegarów kominkowych paryskich, z figurami i kilka zegarów kominkowych biedermeierowskich - portykowych, Żebrowskiego z Krakowa. W swoim czasie nabyto także kilka wyrobów znanych firm zegarmistrzowskich z Genewy - Czapka, Patka i Czapka, Patka i Patek-Philippe w większości zdobionych na kopertach rytowaną lub emaliowaną patriotyczną dekoracją. Z tego czasu posiadamy także większe zegary historyzujące. Wśród eksponatów pochodzących ze Sreber Funduszu Obrony Narodowej znalazły się zegarki kieszonkowe XIX/XX w - zegarek firmy Roskopf, nagrodowe z różnych okazji, a także robione na eksport do Rosji. Posiadamy też elektryczny zegar stojący „Bullclock” z Francji po 1920 r. Ponadto muzeum jest w posiadaniu „epactu” i „wiecznego kalendarza”. Mamy też niewielką biblioteczkę o tej tematyce. Część tych obiektów publikowana jest w: Joanna Eckhardt, Dzieje zegara, Poznań 1953; Zbiory Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Katalog wystawy, Poznań 1982; Wiesława Siedlecka, Polskie zegary, Wrocław 1988, Zygmunt Dolczewski, Renesansowy zegar poznański [w] Studia muzealne, zeszyt XV, Poznań 1992, s. 87-93; passim – Tempus fugit – mors venit. Wystawa starych zegarów ze zbiorów Muzeum Sztuk Użytkowych - Oddziału Muzeum Narodowego w Poznaniu, Chojnice 1997; passim - Poznański zegarmistrz, konstruktor, wynalazca i muzyk - Andrzej Masłowski(1767-1828) z Chojnic, Kronika m. Poznania, 1999, z. 4; Tempus tene. Zegary mechaniczne w Polsce - tradycja i współczesność, [katalog wystawy], Toruń 2000; Ornamenta Silesiae. Tysiąc lat rzemiosła artystycznego na Śląsku, [katalog wystawy], Wrocław 2000. Muzeum Sztuk Użytkowych w Poznaniu opracował: Zygmunt Dolczewski Dzieje Pracowni. Józef Chełmoński, Adam Chmielowski, Stanisław Witkiewicz, Antoni Piotrowski w pracowni w Hotelu Europejskim w Warszawie, 21.03.2010–06.06.2010; Muzeum Narodowe w Poznaniu; Krajobraz i życie wsi polskiej, 01.12.1953–18.01.1954; Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie 1. Upowszechnianie w społeczeństwie miasta poznania i województwa poznańskiego wiedzy o kulturze artystycznej, a w szczególności zaś plastycznej oraz zainteresowań sztuką Polską i obcą, głównie w oparciu o zbiory muzeum narodowego w poznaniu; 2. Stworzenie stałej więzi społecznej między muzeum narodowym w poznaniu a wszystkimi warstwami społeczeństwa miasta poznania i województwa poznańskiego, by w stałym kontakcie między zainteresowanymi zapewnić ciągłe rozwijanie i doskonalenie form oraz metod pracy wychowawczo - oświatowej muzeum, inspirowanie nabytków, wystaw a nawet tematów publikacji; 3. Upowszechnianie w społeczeństwie miasta poznania i województwa poznańskiego wiedzy o dziejach, zbiorach i działalności zbierackiej, badawczej, konserwatorskiej, wystawienniczej muzeum narodowegow poznaniu, aby zapewnić temuż muzeum dalsze wzbogacanie zbiorów pod postacią darów i depozytów; 4. Rozwijanie i pogłębianie zamiłowań kolekcjonerskich w zakresie dzieł sztuki w powiązaniu z działalnością poszukiwawczą mającą na celu opiekę nad zapomnianymi, zaniedbanymi ruchomymi przedmiotami sztuki oraz pamiątkami historycznymi i patriotycznymi. Wniosek o udostępnienie odwzorowań cyfrowych obiektów ze zbiorów Muzeum Narodowego w Poznaniu. Wypełniony wniosek należy przesłać na adres: e-mail: a.serafin-pospiech@mnp.art.pl lub Muzeum Narodowe w Poznaniu Aleje Marcinkowskiego 9 61-745 Poznań Noc Muzeów 2022 w Poznaniu powraca po przerwie. Tegoroczna edycja Nocy Muzeów odbędzie już w najbliższą sobotę (14 maja). Biorą w niej udział Muzeum Narodowe, Muzeum Archeologiczne, Muzeum Czekolady, Muzeum Broni Pancernej i Centrum Szyfrów Enigma. Jakie atrakcje czekają na mieszkańców Poznania? Znamy już cały program. Noc Muzeów odbywa się w wielu miastach Polski i Europy, także w Poznaniu i z roku na rok cieszy się coraz większą popularnością. Biorą w niej udział nie tylko poznańskie muzea, ale także instytucje kultury oraz prywatne galerie sztuki. W ramach Nocy Muzeów można bezpłatnie zwiedzać ciekawe miejsca, często niedostępne na co dzień. Noc Muzeów 2022 w Poznaniu Noc Muzeów 2022 w Poznaniu odbędzie się już w najbliższą sobotę, 14 maja. Tego dnia swoje drzwi dla zwiedzających otworzy Muzeum Narodowe czy też Wielkopolskie Muzeum Niepodległości. Otwarte będą także różne galerie i instytucje, takie jak Galeria Miejska Arsenał, Akademia Muzyczna czy Muzułmańskie Centrum Kulturalna-Oświatowe. Poza darmowym zwiedzaniem dla uczestników przygotowano wiele dodatkowych atrakcji. Wszystkie informacje dotyczące Nocy Muzeów 2022 w Poznaniu można znaleźć na stronie internetowej organizatorów. Program znajduje się aż na 11 stronach więc każdy znajdzie coś dla siebie. Możecie go znaleźć TUTAJ. Noc Muzeów 2022 w Poznaniu. Miejsca Noc Muzeów 2022 w Poznaniu zapowiada się niezwykle interesująco. Poniżej prezentujemy listę miejsc, które przygotowały atrakcje dla zwiedzających. MUZEUM NARODOWE W POZNANIU - Galeria Malarstwa i Rzeźby MUZEUM NARODOWE W POZNANIU - Muzeum Sztuk Użytkowych MUZEUM NARODOWE W POZNANIU - Muzeum Instrumentów Muzycznych WIELKOPOLSKIE MUZEUM NIEPODLEGŁOŚCI - Muzeum Powstania Wielkopolskiego 1918 - 1919 MUZEUM POWSTANIA POZNAŃSKIEGO - Czerwiec 1956 WIELKOPOLSKIE MUZEUM NIEPODLEGŁOŚCI - Schron Przeciwatomowy Dla Władz Miasta Poznania WIELKOPOLSKIE MUZEUM NIEPODLEGŁOŚCI - Muzeum Uzbrojenia MUZEUM ARCHEOLOGICZNE W POZNANIU - Pałac Górków MUZEUM ARCHEOLOGICZNE W POZNANIU - Rezerwat Archeologiczny Genius Loci CENTRUM SZYFRÓW ENIGMA - Poznańskie Centrum Dziedzictwa TRAKT KRÓLEWSKO - CESARSKI - Poznańskie Centrum Dziedzictwa BRAMA POZNANIA I GALERIA ŚLUZA - Poznańskie Centrum Dziedzictwa MUZEUM BAMBRÓW POZNAŃSKICH MUZEUM BRONI PANCERNEJ MUZEUM INSTRUMENTÓW I PRZYRZĄDÓW GEODEZYJNYCH MUZEUM ZIEMI UAM MUZEUM UNIWERSYTETU IM. ADAMA MICKIEWICZA MUZEUM FARMACJI MUZEUM ARCHIDIECEZJALNE - Akademia Lubrańskiego ROGALOWE MUZEUM MUZEUM UNITRY MUZEUM HISTORII UBIORU STOWARZYSZENIE ŁAZĘGA POZNAŃSKA Z UAP INTERMEDIA WARSZTATOWANIA ArtZagroda DWÓR PODSTOLICE 12. POZNAŃSKA GARAŻÓWKA INSTYTUT ZACHODNI GALERIA CENTRALA OŚRODEK SZKOLNO-WYCHOWAWCZY DLA DZIECI NIESŁYSZĄCYCH IM. JÓZEFA SIKORSKIEGO MUZUŁMAŃSKIE CENTRUM KULTURALNO-OŚWIATOWE HISTORYCZNA KAPLICA II ZBORU KOŚCIOŁA CHRZEŚCIJAN BAPTYSTÓW „KOINONIA” IZBA PAMIĄTEK REGIONALNYCH W KÓRNIKU W BNINIE GALERIA SZTUKI W MOSINIE GALLERY POLAND SWARZĘDZKIE CENTRUM HISTORII I SZTUKI UL. PADEREWSKIEGO W POZNANIU - ULICA WIELKICH MISTRZÓW RYSUNEKARCHITEKTURA POZNAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUK WYDAWNICTWO POZNAŃSKIE GALERIA VA - FUNDACJA PRO VERITATE ET ARTE GALERIA PIEC GALERIA MIEJSKA ARSENAŁ GALERIA JERZEGO PIOTROWICZA POD KORONĄ FOTOPLASTYKON POZNAŃSKI DOM POLONII SALON MUZYCZNY - MUZEUM FELIKSA NOWOWIEJSKIEGO AKADEMIA MUZYCZNA IM. IGNACEGO JANA PADEREWSKIEGO W POZNANIU BIBLIOTEKA UNIWERSYTECKA W POZNANIU KINO MUZA BIBLIOTEKA RACZYŃSKICH - Galeria Atanazego MIĘDZYNARODOWE TARGI POZNAŃSKIE TEATR POLSKI UNIWERSYTET ARTYSTYCZNY IM. MAGDALENY ABAKANOWICZ W POZNANIU TEATR WIELKI IM. STANISŁAWA MONIUSZKI W POZNANIU CENTRUM KULTURY ZAMEK [WIDEO] Siedlecka noc muzeów . 194 205 334 95 498 231 1 268

towarzystwo przyjaciół muzeum narodowego w poznaniu